تفسیر روایی سوره طارق

سوره طارق

ثواب قرائت

1

(طارق/ مقدمه)

الصّادق (علیه السلام) - مَنْ کَانَتْ قِرَاءَتُهُ فِی فَرَائِضِهِ بِالسَّمَاءِ وَ الطَّارِقِ کَانَ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ جَاهٌ وَ مَنْزِلَهًٌْ وَ کَانَ مِنْ رُفَقَاءِ النَّبِیِّینَ وَ أَصْحَابِهِمْ فِی الْجَنَّهًِْ.

امام صادق (علیه السلام) - هرکس در نمازهای واجب خویش، سوره‌ی وَ السَّمَاء وَ الطَّارِقِ بخواند، روز قیامت، نزد خداوند، دارای جاه و منزلت خواهد بود و از همراهان و دوستان مؤمنین در بهشت خواهد بود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص30

وسایل الشیعه، ج6، ص149/ نورالثقلین/ البرهان، فیه: «المؤمنین» بدل «النبیین

2

(طارق/ مقدمه)

الرّسول (صلی الله علیه و آله) - مَنْ قَرَأَ هَذِهِ السُّورَهًَْ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ عَشْرَ حَسَنَاتٍ بِعَدَدِ کُلِّ نَجْمٍ فِی السَّمَاءِ وَ مَنْ کَتَبَهَا وَ غَسَلَهَا بِالْمَاءِ وَ غَسَلَ الْجِرَاحَ لَمْ تَوَرَّمْ وَ إِنْ قُرِئَتْ عَلَی شَیْءٍ حَرَسَتْهُ وَ أَمِنَ صَاحِبَهُ عَلَیْهِ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) - هرکس این سوره را بخواند، ده برابر تعداد تمام ستارگان در آسمان برای وی پاداش در نظر گرفته می‌شود، و هرکس این سوره را بنویسد و آن را با آب حل کند و با آن زخم‌ها شسته شود، زخم‌ها دیگر چرک‌دار نخواهند شد، و اگر بر چیزی خوانده شود، آن چیز را محفوظ می‌دارد، و صاحبش در مورد آن چیز آسوده خاطر خواهد بود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص30

البرهان

3

(طارق/ مقدمه)

الرّسول (صلی الله علیه و آله) - وَ مَنْ قَرَأَ سُورَهًَْ الطَّارِقِ أَعْطَاهُ اللَّهُ بِعَدَدِ کُلِ نَجْمٍ فِی السَّمَاءِ عَشْرَ حَسَنَاتٍ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) - هرکس آن را بخواند خداوند به تعداد ستارگان آسمان ده‌ها حسنات به او می‌دهد.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص30

مستدرک الوسایل، ج4، ص357/ نورالثقلین

4

(طارق/ مقدمه)

الصّادق (علیه السلام) - مَنْ غَسَلَ بِمَائِهَا الْجِرَاحَ سَکَنَتْ وَ لَمْ تُفْتَح‌وَ مَنْ قَرَأَهَا عَلَی شَیء یَشرِبُ دَوَاء یَکُونُ فِیهِ الشِّفَاء.

امام صادق (علیه السلام) - هرکس این سوره را بنویسد و آن را با آب حل کند و زخم‌ها را با آب آن سوره بشوید، آن زخم‌ها تسکین می‌یابد و چرک‌دار نخواهند شد، و هرکس این سوره را بر دارویی نوشیدنی بخواند، آن دارو شفابخش خواهد بود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص30

البرهان

آیه وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ [1]

سوگند به آسمان و کوبنده شب!

آیه وَ ما أَدْراکَ مَا الطَّارِقُ [2]

و تو چه می‌دانی کوبنده شب چیست؟!

1

(طارق/ 2)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - الطَّارِقُ النَّجْمُ الثَّاقِبُ وَ هُوَ نَجْمُ الْعَذَابِ وَ نَجْمُ الْقِیَامَهًِْ وَ هُوَ زُحَلُ فِی أَعْلَی الْمَنَازِل.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - الطَّارِقِ، همان النَّجْمُ الثَّاقِبُ و آن ستاره‌ی عذاب و ستاره‌ی قیامت است و آن «زحل» است که در بلندترین منزل‌ها است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص30

بحارالأنوار، ج7، ص108/ القمی، ج2، ص415

2

(طارق/ 2)

الصّادق (علیه السلام) - عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ قَالَ السَّمَاءُ فِی هَذَا الْمَوْضِعِ

أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ الطَّارِقُ الَّذِی یَطْرُقُ بِالْأَئِمَّهًِْ (علیهم السلام) مِنْ عِنْدِ رَبِّهِمْ مِمَّا یَحْدُثُ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ هُوَ الرُّوحُ الَّذِی مَعَ الْأَئِمَّهًِْ (علیهم السلام) یُسَدِّدُهُم.

امام صادق (علیه السلام) - ابوبصیر از امام صادق (علیه السلام) در مورد این آیه نقل می‌کند: وَ السَّمَاءِ وَ الطَّارِقِ، فرمود: «منظور از آسمان، امیرالمؤمنین (علیه السلام) است، و طارق کسی است که از نزد پروردگار، از آنچه در شب و روز اتّفاق می‌افتد، برای ائمّه (علیهم السلام) خبر می‌آورد؛ همان روحی که همراه ائمّه (علیهم السلام) است و آن‌ها را راهنمایی می‌کند».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص30

بحارالأنوار، ج24، ص70/ بحارالأنوار، ج25، ص48/ القمی، ج2، ص415/ نورالثقلین/ البرهان

آیه النَّجْمُ الثَّاقِبُ [3]

همان ستاره درخشان و شکافنده تاریکی‌هاست!

1

(طارق/ 3)

الصّادق (علیه السلام) - النَّجْمُ الثَّاقِبُ قَالَ ذَاکَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله).

امام صادق (علیه السلام) - ابوبصیر گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: النَّجْمُ الثَّاقِبُ چیست؟ فرمود: «پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص32

بحارالأنوار، ج24، ص70/ بحارالأنوار، ج25، ص48/ القمی، ج2، ص415

2

(طارق/ 3)

الصّادق (علیه السلام) - عَنْ أَبَانِ‌بْنِ‌تَغْلِبَ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْیَمَنِ… فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّه (علیه السلام) … فَمَا زُحَلُ عِنْدَکُمْ فِی النُّجُومِ؟ فَقَالَ الْیَمَانِیُّ نَجْمٌ نَحْسٌ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) لَا تَقُلْ هَذَا فَإِنَّهُ نَجْمُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ هُوَ نَجْمُ الْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام) وَ هُوَ النَّجْمُ الثَّاقِبُ الَّذِی قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فِی کِتَابِهِ فَقَالَ الْیَمَانِیُّ فَمَا مَعْنَی الثَّاقِبِ فَقَالَ إِنَّ مَطْلِعَهُ فِی السَّمَاءِ السَّابِعَهًِْ فَإِنَّهُ ثَقَبَ بِضَوْئِهِ حَتَّی أَضَاءَ فِی السَّمَاءِ الدُّنْیَا فَمِنْ ثَمَّ سَمَّاهُ اللَّهُ النَّجْمَ الثَّاقِب.

امام صادق (علیه السلام) - ابان‌بن‌تغلب گوید: نزد امام صادق (علیه السلام) بودم که مردی از اهالی یمن وارد شد و بر وی سلام کرد و حضرت (علیه السلام) جواب سلام وی را داد و فرمود: «خوش آمدی سعد»! آن مرد گفت: «این همان نامی است که مادرم مرا با آن نامید، و اندک هستند کسانی که نام مرا می‌دانند»! حضرت (علیه السلام) فرمود: «راست گفتی. ای سعد المَولَی»! پس آن مرد به ایشان عرض کرد: «فدایت شوم! این لقب من بود». امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمود: «در القاب و عناوین خیری نیست، خداوند عزّوجلّ در قرآن می‌فرماید: و با القاب زشت و ناپسند یکدیگر را یاد نکنید، بسیار بد است که بر کسی پس از ایمان نام کفرآمیز بگذارید. (حجرات/11) ای سعد! کارت چیست؟ عرض کرد: «فدایت شوم! من از خانواده‌ای منجّم هستم که هیچ‌کس در یمن در علم نجوم از ما داناتر نیست». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «زُحَل نزد شما چگونه ستاره‌ای است»؟ آن مرد یمنی گفت: «ستاره‌ای نحس و شوم است». حضرت (علیه السلام) فرمود: «خاموش باش! این سخن را بر زبان نیاور؛ آن ستاره، ستاره‌ی امیرالمؤمنین (علیه السلام) و ستاره‌ی اوصیاء و جانشینان (علیهم السلام) است، و این ستاره‌ای است که خداوند عزّوجلّ در قرآن از آن به‌عنوان ستاره‌ی درخشان یاد می‌کند». آن مرد یمنی عرض کرد: «پس منظور از درخشان چیست»؟ فرمود: «محلّ طلوع این ستاره در آسمان هفتم است، و به‌اندازه‌ای نورافشانی کرد که نور آن در آسمان دنیا نمایان گشت، و از آنجاست که خداوند عزّوجلّ آن را ستاره‌ی درخشان نامید».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص32

الخصال، ج2، ص489/ نورالثقلین/ البرهان

3

(طارق/ 3)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ قَالَ الطَّارِقُ النَّجْمُ الثَّاقِبُ وَ هُوَ نَجْمُ الْعَذَابِ وَ نَجْمُ الْقِیَامَهًِْ وَ هُوَ زُحَلُ فِی أَعْلَی الْمَنَازِل.

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ طارق همان النَّجْمُ الثَّاقِبُ است که ستاره‌ی عذاب و ستاره روز قیامت است و آن ستاره‌ی زحل است در بالاترین منزلگاه‌ها.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص32

البرهان

آیه إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْها حافِظٌ [4]

[به اين آيات بزرگ الهي سوگند] که هرکس مراقب و محافظی دارد!

1

(طارق/ 4)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْها حافِظٌ قَالَ الْمَلَائِکَهًُْ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - منظور از این آیه: إِن کُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ، فرشتگان هستند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص32

بحارالأنوار، ج7، ص108/ القمی، ج2، ص415/ نورالثقلین

آیه فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ [5]

انسان باید بنگرد که از چه چیز آفریده شده است؟!

آیه خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ [6]

از آبی جهنده آفریده شده است.

1

(طارق/ 6)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ قَالَ النُّطْفَهًُْ الَّتِی تَخْرُجُ بِقُوَّهًْ.

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ نطفه با نیرو برآید.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص32

بحارالأنوار، ج57، ص337/ القمی، ج2، ص415

2

(طارق/ 6)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - مَاءٍ دَافِقٍ ایْ مَاءٍ مُهْرَاقٍ فِی رَحِمِ الْمَرأهًِْ یَعْنِی الْمَنِیّ الَّذِی یَکُونُ مِنْهُ الْوَلَدُ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - ماءٍ دافِقٍ، یعنی آبی که در رحم زن ریخته می‌شود و منظور «منی» است که فرزند از آن به وجود می‌آید.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص32

بحرالعرفان، ج16، ص363

3

(طارق/ 6)

الصّادق (علیه السلام) - عَنْ عَبْدِ اللَّهِ‌بْنِ‌سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: قُلْتُ لَهُ الْمَوْلُودُ یُشْبِهُ أَبَاهُ وَ عَمَّهُ قَالَ إِذَا سَبَقَ مَاءُ الرَّجُلِ مَاءَ الْمَرْأَهًِْ فَالْوَلَدُ یُشْبِهُ أَبَاهُ وَ عَمَّهُ وَ إِذَا سَبَقَ مَاءُ الْمَرْأَهًِْ مَاءَ الرَّجُلِ یُشْبِهُ الرَّجُلُ أُمَّهُ وَ خَالَهُ.

امام صادق (علیه السلام) - عبدالله‌بن‌سنان گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: «نوزاد به پدر و عمّش شبیه می‌شود»؟ فرمود: «چون آب مرد پیشی گرفت به آب زن فرزند به پدر و عمو ماند و چون آب زن پیش افتد فرزند به مادر و دائیش ماند».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص34

علل الشرایع، ج1، ص94/ نورالثقلین

4

(طارق/ 6)

الصّادق (علیه السلام) - عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَقُلْتُ لَهُ إِنَ الرَّجُلَ رُبَّمَا أَشْبَهَ أَخْوَالَهُ وَ رُبَّمَا أَشْبَهَ أَبَاهُ وَ رُبَّمَا أَشْبَهَ عُمُومَتَهُ فَقَالَ إِنَّ نُطْفَهًَْ الرَّجُلِ بَیْضَاءُ غَلِیظَهًٌْ وَ نُطْفَهًَْ الْمَرْأَهًِْ صَفْرَاءُ رَقِیقَهًٌْ فَإِنْ غَلَبَتْ نُطْفَهًُْ الرَّجُلِ نُطْفَهًَْ الْمَرْأَهًِْ أَشْبَهَ الرَّجُلُ أَبَاهُ وَ عُمُومَتَهُ وَ إِنْ غَلَبَتْ نُطْفَهًُْ الْمَرْأَهًِْ نُطْفَهًَْ الرَّجُلِ أَشْبَهَ الرَّجُلُ أَخْوَالَهُ.

امام صادق (علیه السلام) - ابوبصیر گوید: از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: «مرد بسا به دایی‌هایش بماند و بسا به عموهایش»؟ فرمود: «راستش نطفه‌ی مرد سفید و سفت است و نطفه‌ی زن زرد و رقیق و اگر نطفه‌ی مرد به نطفه‌ی زن غالب شود، مرد به پدر و عموهایش شبیه می‌شود و اگر نطفه‌ی زن به نطفه‌ی مرد غالب شود به دایی‌هاش شبیه می‌شود».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص34

علل الشرایع، ج1، ص94/ نورالثقلین

5

(طارق/ 6)

الرّسول (صلی الله علیه و آله) - فَمَا بَالُ الْوَلَدِ یُشْبِهُ أَعْمَامَهُ لَیْسَ فِیهِ مِنْ شِبْهِ أَخْوَالِهِ شَیْءٌ وَ یُشْبِهُ أَخْوَالَهُ لَیْسَ فِیهِ مِنْ شِبْهِ أَعْمَامِهِ شَیْءٌ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَیُّهُمَا عَلَا مَاؤُهُ مَاءَ صَاحِبِهِ کَانَ الشَّبَهُ لَه.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) - [ابن‌عباس (رحمة الله علیه) گوید: جماعتی از یهود از پیامبر (صلی الله علیه و آله) سؤالاتی پرسیدند از جمله اینکه:] چرا بچّه چنان شبیه عموی خود می‌شود به‌طوری که هیچ شباهتی به دایی‌های خود ندارد. فرمود: «هرکدام آبش بر دیگری بچربد شباهت به آن طرف می‌شود».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص34

الإحتجاج، ج1، ص43/ نورالثقلین

6

(طارق/ 6)

الرّسول (صلی الله علیه و آله) - إِذَا سَبَقَ مَاءُ الرَّجُلِ مَاءَ الْمَرْأَهًِْ نَزَعَ الْوَلَدَ إِلَیْه.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) - اگر آب مرد به زن کشیده شود، فرزند به پدر شبیه می‌شود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص34

علل الشرایع، ج1، ص95/ نورالثقلین

7

(طارق/ 6)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام) - تَعْتَلِجُ النُّطْفَتَانِ فِی الرَّحِمِ فَأَیَّتُهُمَا کَانَتْ أَکْثَرَ جَاءَتْ تُشْبِهُهَا فَإِنْ کَانَتْ نُطْفَهًُْ الْمَرْأَهًِْ أَکْثَرَ جَاءَتْ تُشْبِهُ أَخْوَالَهُ وَ إِنْ کَانَتْ نُطْفَهًُْ الرَّجُلِ أَکْثَرَ جَاءَتْ تُشْبِهُ أَعْمَامَهُ وَ قَالَ تَحَوَّلُ النُّطْفَهًُْ فِی الرَّحِمِ أَرْبَعِینَ یَوْماً فَمَنْ أَرَادَ أَنْ یَدْعُوَ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ فَفِی تِلْکَ الْأَرْبَعِینَ قَبْلَ أَنْ تُخْلَقَ ثُمَّ یَبْعَثُ اللَّهُ مَلَکَ الْأَرْحَامِ فَیَأْخُذُهَا فَیَصْعَدُ بِهَا إِلَی اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَیَقِفُ مِنْهُ حَیْثُ یَشَاءُ اللَّهُ فَیَقُولُ یَا إِلَهِی أَ ذَکَرٌ أَمْ أُنْثَی فَیُوحِی اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مَا یَشَاءُ وَ یَکْتُبُ الْمَلَک.

امام علی (علیه السلام) - دو نطفه در رحم بجنگند و هرکدام بیشتر باشند مانندی آرد، اگر از زن بیشتر باشد مانندی به دایی‌ها آرد و اگر از مرد بیشتر باشد مانندی به عموها آرد. فرمود: «منی چهل روز در رحم بچرخد، هرکه خواهد به درگاه خدا عزّوجلّ دعا کند در این چهل روز باید پیش از آفریدن بچّه. سپس خدا فرشته‌ی ارحام را فرستد و آن را بگیرد و به درگاه خدا بر آرد و تا خدا خواهد بایستد و گوید: خدایا پسر باشد یا دختر، خدا هرچه را خواهد بدو وحی کند و فرشته ثبت کند و سپس گوید: بار معبودا، بدبخت باشد یا خوش بخت و خدا عزّوجلّ آنچه خواهد بدو وحی کند و فرشته ثبت کند».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص34

علل الشرایع، ج1، ص95/ نورالثقلین

8

(طارق/ 6)

الحسن (علیه السلام) - عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الثَّانِی (علیه السلام) قَالَ: أَقْبَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ مَعَهُ الْحَسَنُ‌بْنُ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ هُوَ مُتَّکِئٌ عَلَی یَدِ سَلْمَانَ (رحمة الله علیه) فَدَخَلَ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ فَجَلَسَ إِذْ أَقْبَلَ رَجُلٌ حَسَنُ الْهَیْئَهًِْ وَ اللِّبَاس… وَ أَمَّا مَا ذَکَرْتَ مِنْ أَمْرِ الرَّجُلُ یُشْبِهُ وُلْدُهُ أَعْمَامَهُ وَ أَخْوَالَهُ فَإِنَ الرَّجُلَ إِذَا أَتَی أَهْلَهُ بِقَلْبٍ سَاکِنٍ وَ عُرُوقٍ هَادِئَهًٍْ وَ بَدَنٍ غَیْرِ مُضْطَرِبٍ اسْتَکَنَتْ تِلْکَ النُّطْفَهًُْ فِی تِلْکَ الرَّحِمِ فَخَرَجَ الْوَلَدُ یُشْبِهُ أَبَاهُ وَ أُمَّهُ وَ إِنْ هُوَ أَتَاهَا بِقَلْبٍ غَیْرِ سَاکِنٍ وَ عُرُوقٍ غَیْرِ هَادِئَهًٍْ وَ بَدَنٍ مُضْطَرِبٍ اضْطَرَبَتْ تِلْکَ النُّطْفَهًُْ فِی جَوْفِ تِلْکَ الرَّحِمِ فَوَقَعَتْ عَلَی عِرْقٍ مِنَ الْعُرُوقِ فَإِنْ وَقَعَتْ عَلَی عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَعْمَامِ أَشْبَهَ الْوَلَدُ أَعْمَامَهُ وَ إِنْ وَقَعَتْ عَلَی عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَخْوَالِ أَشْبَهَ الْوَلَدُ أَخْوَالَه.

امام حسن (علیه السلام) - امام جواد (علیه السلام) حدیثی طولانی در مورد آمدن خضر (علیه السلام) نزد امیرالمؤمنین (علیه السلام) و امام حسن (علیه السلام) و پرسش درباره‌ی مسائلی فرموده است: … درباره‌ی فرزندی که شباهت به عموها و دایی‌ها پیدا می‌کند، همانا مرد هرگاه نزدیک همسرش بیاید با دلی آرام و رگ‌هایی استراحت‌کننده و بدنی آرام جماع کند نطفه در رحم قرار می‌گیرد سپس بیرون می‌شود فرزند شباهت به پدرش دارد و اگر نزدیکی کند با دل منقلب نطفه متزلزل شود و بر یکی از رگ‌ها آرام گیرد. پس اگر بر رگ عموها قرار گرفت به فرزند عموهایش شباهت پیدا می‌کند و اگر به رگی از رگ‌های دایی‌ها قرار گرفت شباهت به دایی‌ها پیدا می‌کند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص34

علل الشرایع، ج1، ص97/ نورالثقلین

آیه یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ [7]

آبی که از میان پشت و سینه‌ها خارج می‌شود!

1

(طارق/ 7)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - الصُّلْبُ الرَّجُلُ وَ التَّرَائِبُ الْمَرْأَهًُْ وَ هِیَ صَدْرُهَا.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - صلب از آنِ مرد و ترائب از آنِ زن است، و ترائب استخوان‌های سینه است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

القمی، ج2، ص415/ بحارالأنوار، ج57، ص337

2

(طارق/ 7)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - التَّرَائِبُ مَوْضِعُ الْقِلَادَهًِْ مِنَ الْمَرْأَهًِْ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - ترائب جای گردن‌بند زن است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

بحارالأنوار، ج57، ص386/ بحارالأنوار، ج57، ص386

3

(طارق/ 7)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ قَالَ مَا بَیْنَ الْجِیدِ وَ النَّحْرِ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ میان گردن و گلوگاه.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

بحارالأنوار، ج57، ص386/ بحارالأنوار، ج57، ص387، فیه: «یخرج من بین صلبه» بدل «ما بین الجِید»

4

(طارق/ 7)

الصّادق (علیه السلام) - عَنْ عَبْدِ‌الرَّحْمَنِ‌بْنِ‌سَالِم أَنَّهُ دَخَلَ ابْنُ‌شُبْرُمَهًَْ وَ أَبُوحَنِیفَهًَْ عَلَی الصَّادِقِ (علیه السلام) فَقَالَ لِأَبِی‌حَنِیفَهًَْ اتَّقِ اللَّهَ وَ لَا تَقِسِ الدِّینَ بِرَأْیِکَ فَإِنَّ أَوَّلَ مَنْ قَاسَ إِبْلِیسُ إِذْ أَمَرَهُ اللَّهُ تَعَالَی بِالسُّجُودِ فَقَالَ أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِی مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِین… ثُمَّ قَالَ الْبَوْلُ أَقْذَرُ أَمِ الْمَنِیُّ قَالَ الْبَوْلُ قَالَ یَجِبُ عَلَی قِیَاسِکَ أَنْ یَجِبَ الْغُسْلُ مِنَ الْبَوْلِ دُونَ الْمَنِیِّ وَ قَدْ أَوْجَبَ اللَّهُ تَعَالَی الْغُسْلَ مِنَ الْمَنِیِّ دُونَ الْبَوْلِ ثُمَّ قَالَ لِأَنَّ الْمَنِیَّ اخْتِیَارٌ وَ یَخْرُجُ مِنْ جَمِیعِ الْجَسَدِ وَ یَکُونُ فِی الْأَیَّامِ وَ الْبَوْلُ ضَرُورَهًٌْ وَ یَکُونُ فِی الْیَوْمِ مَرَّاتٍ قَالَ أَبُوحَنِیفَهًَْ کَیْفَ یَخْرُجُ مِنْ جَمِیعِ الْجَسَدِ وَ اللَّهُ یَقُولُ یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ قَالَ أَبُوعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فَهَلْ قَالَ لَا یَخْرُجُ مِنْ غَیْرِ هَذَیْنِ الْمَوْضِعَیْن.

امام صادق (علیه السلام) - ابن بشرمه و ابوحنیفه خدمت حضرت صادق (علیه السلام) رسیدند، امام (علیه السلام) به ابوحنیفه فرمود: «از خدا بترس و دین را با رأی و قیاس خود توجیه نکن. اوّلین کسی که قیاس کرد ابلیس بود زیرا خداوند او را امر به سجده کرد. گفت من از او بهترم مرا از آتش آفریده و او را از گل». باز فرمود: «ادرار کثیف‌تر است یا منی»؟ ابوحنیفه جواب داد: «ادرار». فرمود: «بنا به قیاس تو باید غسل را برای ادرار کرد نه برای منی، با اینکه خداوند غسل را برای منی قرار داده نه ادرار». سپس فرمود: «چون منی اختیاری است و از تمام بدن خارج می‌شود و در هر چند روز یک‌بار است ولی ادرار ضروری است و در هر روز چند مرتبه». ابوحنیفه گفت: «چطور منی از تمام بدن خارج می‌شود با اینکه خداوند در قرآن کریم می‌فرماید یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «آیا فرموده است از جای دیگر خارج نمی‌شود [فقط از همین دوجا خارج می‌شود].

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

بحارالأنوار، ج10، ص212/ بحارالأنوار، ج57، ص333؛ بتفاوت یسیر / المناقب، ج4، ص252

آیه إِنَّهُ عَلی رَجْعِهِ لَقادِرٌ [8]

به یقین او [كه انسان را در آغاز اين‌گونه آفريد] می‌تواند او را بازگرداند.

1

(طارق/ 8)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - إِنَّهُ عَلی رَجْعِهِ لَقادِرٌ کَمَا خَلَقَهُ مِنْ نُطْفَهًٍْ یَقْدِرُ أَنْ یَرُدَّهُ إِلَی الدُّنْیَا وَ إِلَی الْقِیَامَهًْ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - إِنَّهُ عَلَی رَجْعِهِ لَقَادِرٌ همان‌گونه که او را از نطفه‌ای آفرید، قادر است که او را تا روز قیامت به دنیا باز گرداند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

بحارالأنوار، ج7، ص47/ نورالثقلین

2

(طارق/ 8)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - عَنِ ابْنِ‌عَبَّاسٍ (رحمة الله علیه) فِی قَوْلِهِ إِنَّهُ عَلی رَجْعِهِ لَقادِرٌ قَالَ أَنْ یَجْعَلَ الشَّیْخَ شَابّاً وَ الشَّابَّ شَیْخاً.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) - إِنَّهُ عَلی رَجْعِهِ لَقادِرٌ پیر را جوان می‌کند و جوان را پیر.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

بحارالأنوار، ج57، ص387

آیه یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ [9]

در آن روز که اسرار نهان [انسان] آشکار می‌شود.

1

(طارق/ 9)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ قَالَ یَکْشِفُ عَنْهَا.

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - یَوْمَ تُبْلَی السَّرَائِرُ، یعنی از آن‌ها پرده برداشته می‌شود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

بحارالأنوار، ج7، ص47/ القمی، ج2، ص415

2

(طارق/ 9)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - إِنَّ هَذِهِ السَّرَائِرَ مُخْتَبَرَهًٌْ فَأَسِرُّوا خَیْراً وَ أَعْلِنُوهُ.

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - این اسرار نهان آزموده شوند، خیر را در دل گرفتند و آن را آشکار کردند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص36

القمی، ج2، ص415

3

(طارق/ 9)

الرّسول (صلی الله علیه و آله) - عَنْ مُعَاذِ‌بْنِ‌جَبَلٍ قَالَ: سَأَلْتُ النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) مَا هَذِهِ السَّرَائِرُ الَّتِی تُبْلَی بِهَا الْعِبَادُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ؟ قَالَ: سَرَائِرُکُمْ هِیَ أَعْمَالُکُمْ مِنَ الصَّلَاهًِْ وَ الزَّکَاهًِْ وَ الصِّیَامِ وَ الْوُضُوءِ وَ الْغُسْلِ مِنَ الْجَنَابَهًِْ وَ کُلِّ مَفْرُوضٍ لِأَنَّ الْأَعْمَالَ کُلَّهَا سَرَائِرُ خَفِیَّهًٌْ، فَإِنْ شَاءَ قَالَ صَلَّیْتُ وَ لَمْ یُصَلِّ وَ إِنْ شَاءَ قَالَ تَوَضَّأْتُ وَ لَمْ یَتَوَضَّأْ، فَذَلِکَ قَوْلُهُ: یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) - معاذبن‌جبل گوید: از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرسیدم: «این اسرار نهانی که بندگان در آخرت با آن آزمایش می‌شوند، چیست»؟ فرمود: «اسرار نهانی شما اعمال شما است که عبارتند از: نماز، روزه، زکات، وضو، غسل جنابت و هر واجبی؛ چون همه‌ی اعمال، اسرار نهانی هستند؛ مرد اگر خواست می‌گوید: «نماز خواندم» درحالی‌که نماز نخوانده است و اگر خواست می‌گوید: «وضو گرفتم» درحالی‌که وضو نگرفته است و آن سخن خداوند است: یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص38

مجمع البحرین، ج3، ص328/ نورالثقلین

4

(طارق/ 9)

الرّسول (صلی الله علیه و آله) - یَا ابْنَ مَسْعُودٍ عَلَیْکَ بِالسَّرَائِرِ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یَقُولُ یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ* فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) -‌ای پسر مسعود! بر تو باد به رازها، زیرا که خدای تعالی می‌فرماید: یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِر.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص38

بحارالأنوار، ج74، ص111/ مکارم الأخلاق، ص457

5

(طارق/ 9)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام) - خُطْبَهًٌْ لِأَمِیرِ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) خَطَبَ بِهَا یَوْمَ الْغَدِیرِ یَقُولُ فِیهَا: إِنَّ هَذَا یَوْمٌ عَظِیمُ الشَّأْنِ إِلَی قَوْلِهِ وَ یَوْمُ کَمَالِ الدِّینِ هَذَا یَوْمُ إِبْلَاءِ السَّرَائِرِ.

امام علی (علیه السلام) - خطبه‌ای است برای امیرمؤمنان (علیه السلام) که آن را در روز غدیر سخنرانی کرده است و در آن فرموده است: «این [روز]، روز با عظمتی است و روز کامل‌شدن دین. این [روز]، روز آشکارشدن اسرار نهانی است».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص38

نورالثقلین

6

(طارق/ 9)

الصّادق (علیه السلام) - عَنِ الْمُفَضَّلِ‌بْنِ‌عُمَرَ قَال سَأَلْتُ سَیِّدِیَ الصَّادِقَ (علیه السلام) هَلْ لِلْمَأْمُورِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِیِّ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مِنْ وَقْتٍ مُوَقَّتٍ یَعْلَمُهُ النَّاسُ فَقَالَ حَاشَ لِلَّهِ أَنْ یُوَقِّتَ ظُهُورَهُ بِوَقْتٍ یَعْلَمُهُ شِیعَتُنَا… فَیُقْبِلُ الْمَهْدِیُّ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) عَلَی الطَّائِفَهًِْ الْمُنْحَرِفَهًِْ فَیَعِظُهُمْ وَ یَدْعُوهُمْ ثَلَاثَهًَْ أَیَّامٍ فَلَا یَزْدَادُونَ إِلَّا طُغْیَاناً وَ کُفْراً فَیَأْمُرُ بِقَتْلِهِمْ فَیُقْتَلُونَ جَمِیعاً ثُمَّ یَقُولُ لِأَصْحَابِهِ لَا تَأْخُذُوا الْمَصَاحِفَ وَ دَعُوهَا تَکُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَهًًْ کَمَا بَدَّلُوهَا وَ غَیَّرُوهَا وَ حَرَّفُوهَا وَ لَمْ یَعْمَلُوا بِمَا فِیهَا قَالَ الْمُفَضَّلُ یَا مَوْلَایَ ثُمَّ مَا ذَا یَصْنَعُ الْمَهْدِیُّ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قَالَ یَثُورُ سَرَایَا عَلَی السُّفْیَانِیِّ إِلَی دِمَشْقَ فَیَأْخُذُونَهُ وَ یَذْبَحُونَهُ عَلَی الصَّخْرَهًِْ ثُمَّ یَظْهَرُ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) فِی اثْنَیْ عَشَرَ أَلْفَ صِدِّیقٍ وَ اثْنَیْنِ وَ سَبْعِینَ رَجُلًا أَصْحَابِهِ یَوْمَ کَرْبَلَاءَ فَیَا لَکَ عِنْدَهَا مِنْ کَرَّهًٍْ زَهْرَاءَ بَیْضَاءَ ثُمَّ یَخْرُجُ الصِّدِّیقُ الْأَکْبَرُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ یُنْصَبُ لَهُ الْقُبَّهًُْ بِالنَّجَفِ وَ یُقَامُ أَرْکَانُهَا رُکْنٌ بِالنَّجَفِ وَ رُکْنٌ بِهَجَرَ وَ رُکْنٌ بِصَنْعَاءَ وَ رُکْنٌ بِأَرْضِ طَیْبَهًَْ لَکَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَی مَصَابِیحِهِ تُشْرِقُ فِی السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ کَأَضْوَاءٍ مِنَ الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ فَعِنْدَهَا تُبْلَی السَّرائِرُ.

امام صادق (علیه السلام) - مفضّل گوید: از آقایم امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: «آیا مأموریّت مهدی منتظر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وقت معیّنی دارد که باید مردم بدانند کی خواهد بود»؟ فرمود: «حاشا که خداوند وقت ظهور او را طوری معیّن کند که شیعیان ما آن را بدانند… مهدی (علیه السلام) به طرف طائفه زیدیّه آمده و سه روز آن‌ها را موعظه می‌نماید و دعوت به آرامش و پذیرش خودش می‌کند، ولی آن‌ها بر سرکشی و کیفر خود می‌افزایند. مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم ناچار دستور قتل آن‌ها را صادر نموده همه را از دم شمشیر می‌گذرانند. سپس مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به اصحاب خود می‌گوید: «قرآن‌های آن‌ها را نگیرید بگذارید تا باعث حسرت آن‌ها گردد؛ همان‌طور که آن را تبدیل کرده و تغییر دادند و مطابق آنچه در آن بود عمل نکردند». مفضّل عرض کرد: «آقا! بعداً مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه می‌کند»؟ فرمود: «لشکری برای دستگیری سفیانی به دمشق می‌فرستد؛ او را گرفته و روی سنگی سر می‌برند. آنگاه حسین (علیه السلام) با دوازده هزار صدیق و هفتاد و دو نفری که در کربلا از یاران او بودند و با وی شهید شدند، آشکار می‌شود. ای خوش آن رجعت نوری سپس صدّیق اکبر امیرالمؤمنین علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) ظهور می‌کند و خیمه‌ای که بر چهار پایه استوار باشد در نجف برای وی بر سر پا می‌کنند. یک پایه‌ی آن در نجف و پایه‌ای در حجر اسماعیل (علیه السلام) و پایه‌ای در صفا و پایه‌ای در زمین مدینه است. گویا چراغ‌های آن را می‌بینم که مانند انوار مهر و ماه در آسمان و زمین می‌درخشد. در آن موقع اسرار نهان [انسان] آشکار می‌شود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص38

بحارالأنوار، ج53، ص15

آیه فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ [10]

و برای او هیچ نیرو و یاوری نیست.

1

(طارق/ 10)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ قَالَ مَا لَهُ قُوَّهًٌْ یَقْوَی بِهَا عَلَی خَالِقِهِ وَ لَا نَاصِرٌ مِنَ اللَّهِ یَنْصُرُهُ إِنْ أَرَادَ بِهِ سُوءاً.

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ او را نیرویی نیست که با آن با خدا هم‌آوردی کند و اگر خدا برایش تصمیم بدی بگیرد، یاوری ندارد که او را یاری کند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص40

بحارالأنوار، ج7، ص47/ القمی، ج2، ص416/ البرهان/ نورالثقلین، فیه: «یهوی» بدل «یقوی»

آیه وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ [11]

سوگندبه آسمان پرباران

آیه وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ [12]

و سوگند به زمین پرشکاف [كه گياهان از آن مي‌رويند].

1

(طارق/ 12)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ قَالَ ذَاتُ الْمَطَر.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - وَ السَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ، منظور، دارای باران است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص40

بحارالأنوار، ج9، ص249/ القمی، ج2، ص415

آیه إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ [13]

که این [قرآن] سخنی است که [حق را از باطل] جدا می‌کند.

آیه وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ [14]

و هرگز شوخی نیست.

1

(طارق/ 14)

الصّادق (علیه السلام) - قَالَ الشَّیْخُ أَبُو عَلِیٍ: هَذَا جَوَابُ الْقَسْمِ یَعْنِی أَنَّ الْقُرْآنَ یَفْصِلُ بَیْنَ الْحَقِ وَ الْبَاطِلِ بِالْبَیَانِ عَنْ کُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا.

امام صادق (علیه السلام) - إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ، این [آیه] جواب قسم است [و معنایش این است که] یعنی قرآن با بیان هریک از حق و باطل آن دو را از هم جدا می‌کند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص40

مجمع البحرین، ج5، ص440/ نورالثقلین

آیه إِنَّهُمْ یَکیدُونَ کَیْداً [15]

آن‌ها پیوسته نقشه‌ای [شيطاني] می‌کشند.

1

(طارق/ 15)

الصّادق (علیه السلام) - عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً قَالَ کَادُوا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ کَادُوا عَلِیّاً (علیه السلام) وَ کَادُوا فَاطِمَهًَْ (علیه السلام) فَقَالَ اللَّهُ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً وَ أَکِیدُ کَیْداً فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً لَوْ قَدْ بُعِثَ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فَیَنْتَقِمُ لِی مِنَ الْجَبَّارِینَ وَ الطَّوَاغِیتِ مِنْ قُرَیْشٍ وَ بَنِی أُمَیَّهًَْ وَ سَائِرِ النَّاسِ.

امام صادق (علیه السلام) - إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) و فاطمه زهرا (سلام الله علیها) نیرنگ زدند. خداوند می‌فرماید: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً. وَ أَکِیدُ کَیْداً فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً؛ من نیز به آن‌ها مقابله به مثل می‌کنم ایشان را مهلت بده تا وقتی ظهور حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خداوند به‌وسیله‌ی او از ستمگران و جبّاران قریش و بنی‌امیّه و سایر مردم انتقام می‌گیرد».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص40

بحارالأنوار، ج53، ص120/ بحارالأنوار، ج23، ص368، فیه: «یا محمد» محذوف و «لوقت بَعثِ» بدل «لوقد بُعِثَ» / بحارالأنوار، ج53، ص58، «لوقت بَعثِ» بدل «لوقد بُعِثَ» / القمی، ج2، ص416، «لوقت بَعثِ» بدل «لوقد بُعِثَ» / نورالثقلین

آیه وَ أَکیدُ کَیْداً [16]

و من هم در برابر آن‌ها تدبیر می‌کنم.

آیه فَمَهِّلِ الْکافِرینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً [17]

حال که چنین است کافران را [فقط] اندکی مهلت ده [تا سزاي اعمالشان را ببينند]!

1

(طارق/ 17)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً قَالَ دَعْهُمْ قَلِیلًا.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا، آن‌ها را اندک زمانی آزاد و رها بگذار.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص40

بحارالأنوار، ج9، ص249/ القمی، ج2، ص415

12

(طارق/ 17)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً* وَ أَکِیدُ کَیْداً* فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً لَوْ بُعِثَ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فَیَنْتَقِمُ لِی مِنَ الْجَبَّارِینَ وَ الطَّوَاغِیتِ مِنْ قُرَیْشٍ وَ بَنِی أُمَیَّهًَْ وَ سَائِرِ النَّاسِ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) - إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً وَ أَکِیدُ کَیْداً یعنی: آن‌ها؛ فسونگری پیشه سازند و من نیز به‌خوبی آن را چاره کنم. فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً یعنی: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! پس آن‌ها را مهلتی ده! که چون قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام کند، به خاطر من از ستمگران و سرکشان قریش و بنی‌امیّه و سایر بی‌دینان انتقام گیرد.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج18، ص42

بحارالأنوار، ج51، ص49

مطالب مرتبط

نام کاربری :

پست الکترونیکی :

وب :

یادداشت :

کد امنیتی :

5 + 7 = ?